Παρεξηγηθήκαμε

Για το κείμενό μας της 23.10.2010 για τον Άγιο Παντελεήμονα και τον Άκη Παυλόπουλο λοιδορηθήκαμε γιατί, λέει, δεν καταλάβαμε οτι την επίθεση με γιαούρτια στον Αλαβάνο την έκαναν οι ατυχείς κάτοικοι της περιοχής, αγανακτισμένοι από την παρουσία υπερβολικά μεγάλου αριθμού ξένων και κατηγορήσαμε τους φασίστες-ρατσιστές, αυτόκλητους προστάτες τους.
Εγκαλεσθήκαμε, επίσης, για χαφιεδισμό επειδή αναφέραμε το ακριβό σπίτι του Παυλόπουλου και τους ακόμα πιο ακριβούς ενοικιαστές του που το παραχώρησαν στον Τσίλντρες.


Για τον Άγιο Παντελεήμονα έχουν ειπωθεί όλα και όλα είναι σχεδόν γνωστά: 
Συμμορία φασιστών, χέρι-χέρι με την τοπική αστυνομία, εγκαθίδρυσε ένα ιδιότυπο καθεστώς που δεν ανέχεται έναν τύπο μούρης, αυτό του μελαμψού ασιάτη-Αφρικανός κι επομένως του τη σπάει, τη μούρη.
Η πλειονότητα των απροστάτευτων από το κράτος κατοίκων αποδέχεται σχεδόν την "προστασία" που του παρέχει αυτό το αληταριό και του το ανταποδίδει ρίχνοντας γιαούρτια και αυγά σε όποιον αυτοαποκαλείται αριστερός (και, άρα, προτιμάει τους ξένους από τους Έλληνες). Δεν ρίχνει τίποτε, δεν αντιδρά εχθρικά όταν ο επισκέπτης είναι δεξιός, ακόμη καλύτερα ακροδεξιός (που αγαπάει τους Έλληνες). Η διαδικασία είναι ιστορικά γνωστή, έτσι γεννήθηκαν οι χειρότερες δικτατορίες. Στον Αλαβάνο και στους άλλους δεν έριξαν πέτρες που  ξέρουμε απ΄την μεταμεσονύκτια εκπομπή  του Τσίμα στο MEGA ότι είναι κρυμμένες  μαζί με τους λοστούς και έτοιμες για χρήση πίσω από θάμνους, οι φασίστες, γιατί ήταν πια έτοιμοι οι κάτοικοι να αντιδράσουν με αυγά και με γιαούρτια, πράξεις τηλεοπτικές, πιο αποδεκτές, λιγότερο οδυνηρές, που νομιμοποιούν τη βία, καλλωπίζουν το προφίλ του κατεστημένου της περιοχής και παραπλανούν τους έτοιμους να παραπλανηθούν.

Δεν τα αναφέραμε όλα αυτά γιατί, επαναλαμβάνουμε, είναι γνωστά.
Για να κόψουμε δρόμο.
Γιατί απευθυνόμαστε σε ανθρώπους που καταλαβαίνουν επειδή γνωρίζουν.

Ο Παυλόπουλος δεν αγαπάει τους αλλοδαπούς, τους στοιχισμένους σε ορδές. Δεν τον ενοχλούν (τους αγαπάει) οι αστοιχείωτοι ΄Ελληνες που παρελαύνουν στις εκπομπές τύπου Santa Barbara Αττικής, που προάγει.
Εμείς δεν αγαπάμε τον Παυλόπουλο, όλους τους Παυλόπουλους οδυρόμενους κι απελπισμένους για τους συνταξιούχους που ανάλγητοι κυβερνήτες τους κόβουν τη σύνταξη. Αυτή τη δουλειά την κάνουν για να βγάλουν το -ακριβό- ψωμί τους. Κλαψούρα, Υποκρισία, Λαϊκισμός. Αμφιβάλλει κανείς οτι ο Παυλόπουλος, υποψήφιος στον Αγ. Παντελεήμονα θα εκλεγόταν με άνεση;
Θα τον ψήφιζαν ακόμη κι αν έβλεπαν τη video-συνέντευξη του Τσίλντρες στον, φανερά εντυπωσιασμένο από το σπίτι στη Γλυφάδα, δημοσιογράφο του ESPN  (http://sport24.gr/Basket/OmadesBasket/A1Olympiakos/article326154.ece#articleTab) και διάβαζαν τη συνέντευξη του ίδιου στους New York Times,(http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9506E2D71730F931A25753C1A96E9C8B63&scp=1&sq=Josh CHILDRESS&st=nyt&pagewanted=2),  όπου στην ερώτηση: -Ποιο είναι το ενοίκιό σας; -Δεν ξέρω, απαντάει ο παίχτης, όλα πληρωμένα είναι, 5 με 8.000 ευρώ το μήνα μου είπαν...

5 με 8 χιλιάδες. Ανάμεσα στο 5 και το 8 σέρνονται 3.000, όσα παίρνουν 10 συνταξιούχοι του Αγ. Παντελεήμονα, τώρα που οι κακοί κυβερνήτες τους μείωσαν τη σύνταξη.
Θα τον ψήφιζαν παρ΄όλα αυτά;
Μάλλον ναι, γιατί η φτώχεια και η θλίψη συνθλίβουν τους ανθρώπους και τους αφαιρούν κάθε άμυνα, κάθε κριτικό πνεύμα.

Εμείς αυτά αναφέραμε.
Προσθέτοντας οτι το σπίτι είναι ιδιοκτησία Άκη Παυλόπουλου, συνιστά χαφιεδισμό;
Μήπως είναι πληροφορία; Έτσι ώστε οι κάτοικοι του Αγ. Παντελεήμονα (και της Αγίας Βαρβάρας) να γνωρίζουν καλύτερα τον άνθρωπο που ίσως μια μέρα κληθούν να ψηφίσουν; Που τον ψηφίζουν κάθε μέρα οι τηλεθεατές, λέει ο ίδιος σε φιλικούς του κύκλους και ενίοτε στους τηλεθεατές (με μια δόση αυταρέσκειας και υπεροψίας).

Το σύστημα λειτουργεί γι΄αυτό δεν ανατρέπεται.
Όταν η κριτική του συστήματος προσέχει συνεχώς πού βάζει τα πόδια της και λειτουργεί εκ του ασφαλούς, είναι μέρος και μάλιστα εξέχον του συστήματος.
Όταν οι δημοσιογράφοι θέλουν να επιτεθούν στο (κακό) σύστημα, αντί να πουν τα πράγματα με το όνομά τους και εξ ονόματός τους, αναφέρονται σε ξένους, δημοσιογράφους ή μη, που εκείνοι λένε τα πράγματα με τ' όνομά τους.
Και η πίτα σωστή και ο σκύλος χορτάτος.
Φυσικά τους καταλαβαίνουμε αφού γνωρίζουμε την εκδικητικότητα του συστήματος.
Όμως, το ξαναλέμε, αυτή η κριτική είναι αναποτελεσματική και μάλλον βοηθάει το σύστημα που την θέλει και την κριτική του, για να μη θεωρηθεί ολοκληρωτικό.

Είναι και ο, εξαιρετικά επικίνδυνος για τη δημοκρατία, καθωσπρεπισμός: δεν καταγγέλλουμε γιατί είναι άκομψο και φέρει προς τον λαϊκισμό (και το χαφιεδισμό;)... Φτου, κακά!...

Μετά, η Σάτιρα. Ισχνή στην Ελλάδα. Κυρίως μονόπλευρη και άνευ περιεχομένου: Ντενίση, Μπεζαντάκου...
Υπάρχει και καλή σάτιρα. Αλλά κι αυτή αρκείται σε γενικολογίες , δεν κατονομάζει. Ο Νταλάρας δεν είναι όνομα, είναι πλεονασμός. Χρόνια και χρόνια να στηλιτεύεις, να σατιρίζεις το σύστημα και καταντάς φωτεινό στοιχείο του συστήματος και ερωτικό του σύμβολο.

Τέλος, μια παρατήρηση: Πουθενά μια πρόταση που να ενοχλήσει ή να τραντάξει το σύστημα. Καμιά λύση.
Κι όμως λύση υπάρχει...